Wars van alle conventies in de Nederlandse muziekwereld, tegen alle scepsis in. Nederlandstalige hardrock die zijn weerga niet kende. Dát was het doel. In de afgelopen zeven jaren is veel voorgevallen in de geschiedenis van Kopstoot. Bezettingswisselingen, muzikale meningsverschillen, misbruik van vertrouwen, persoonlijke vetes... Het geijkte verhaal van een standaard rockband, als je het zo bekijkt. Oefenen in ruimtes die eigenlijk veel te klein zijn voor de enorme bak herrie die erin moet. Gezeur van familie en vrienden, waar de één beter tegen bestand blijkt dan de ander. Het eeuwige gebrek aan geld. Lange nachten met drank, vrouwen en dromen over de toekomst.

​

Maar ook drie demos, "LAWAAI doe er wat aan !", "Des Duivels" en "Rammen!", en lovende kritiek, van publiek, professionals en de media. Zoals de opmerking van een Engelse (!) bezoeker van de Ierse pub Paddys Place op de grotendeels verregende Koninginnenacht van 2004: Ive paid a lot more to see a lot worse. Of de kritiek van de jury van het Artimondfestival 2004 in Helmond in datzelfde jaar: Klinkt heftig, strak en bezield. Trekt het publiek overduidelijk mee, interactie is erg goed. Het Eindhovens dagblad was dezelfde menig toegedaan en schreef: Ook Kopstoot, dat net voor Third Half aan de bak mocht, wist veel reactie uit te lokken. Muzikaal gezien is het een niet echt verrassende hardrockband, door het gebruik van Nederlandstalige teksten en een overtuigende presentatie had de groep toch een heel eigen karakter.

​

Het behalen van de eerste prijs in het Edense rockcafé "So What" bewijst dat de band op de goede weg is. Een jaar later is Kopstoot terug en sterker dan ooit tevoren. De ritmesectie is gereviseerd, met onder meer een nieuwe drummer, waardoor de band zich op het podium met een gerust hart te buiten kan gaan aan het geven van een energieke show. Nummers zijn opnieuw gearrangeerd om de hoogexplosieve mix van scheurende riffs en niets aan de verbeelding overlatende Nederlandstalige teksten beter tot hun recht te doen komen. Het repertoire groeit intussen gestaag.

​

Dat de nieuwe aanpak werkt, bewijst het behalen van de tweede plaats van het Doe maar vet!-festival in Etten-Leur, dat de band, naast een verrassingsoptreden op de vrijmarkt van Etten, een podiumplaats op het regionale Popeluchtfestival bezorgde. De eerste plaats van de bandwedstrijd tijdens het Artimondfestival 2005 mag gelden als de voorlopige kroon op een periode van aanpakken. Jullie komen op een groot podium beter tot zijn recht was dan ook het commentaar van de jury.

​

Het vertrek van de bassist van het eerste uur en de slaggitarist werpen de band daarna op zichzelf terug. Een tijdlang wordt gepoogd de positie van slaggitarist met nieuw bloed in te vullen als succes uitblijft wordt besloten voorlopig als viermansformatie door te gaan. Vier man, want na een lange periode backstage als geluidsman komt David Deef Sullivan nu in de spotlights te staan als bassist. Als de drummer er vervolgens ook het bijltje erbij neergooit buffelt het driemanschap, bestaande uit Deef en het Duivels Duo Martijn Zilla van Veijfeijken en Martijn Beest Joor, respectievelijk riffsmid/leadgitarist en tekstschrijver/zanger, onverdroten voort. Koppig en onvermoeibaar wordt er doorgeschreven tot Roy de Haan verlossing brengt en plaats neemt achter het drumstel. Als later 'Kleine' Tim Karstel zich aansluit, is de bende weer compleet en trekt Kopstoot vol overgave ten strijde.